MENU
“Binnen de black community noemen we het ‘the talk’; hét gesprek dat elk kind binnen deze gemeenschap ondergaat. Woorden die je vertellen dat je als kleurling bij voorbaat 3-0 achter staat. En als je al iets in dit leven wilt bereiken je jezelf dus éxtra moet bewijzen.”
“Van jongs af aan ben ik met muziek bezig. Zo zong ik in het gospelkoor van onze kerk als achtergrondzangeres, speelden mijn broers gitaar in een band en stond er thuis altijd wel een achtergrondmuziekje aan. Op de radio luisterde ik met grote bewondering naar zangeressen als Whitney Houston en Mariah Carey. Ik oefende hard om net zo goed te kunnen zingen als zij. Maar zelf een ster te worden? Dat was niet realistisch, daar was ik veel te timide voor. Het beeld van hoe een popster moet zijn en hoe die eruit hoort te zien, was voor mij ook wel duidelijk: dat ben ik niet. Daarom bleef ik liever als achtergrondzangeres zingen, lekker binnen mijn comfortzone. Ik dacht: dit is dus mijn leven.
Ondanks dat ik veel vriendinnetjes had, merkte ik als kind dat ik anders was. Kinderen vonden het leuk om met me te spelen, maar schaamden zich toch ook voor mijn huidskleur. Ik kreeg zelfs eens de vraag: ‘Geeft die kleur ook af?’ Zulk soort dingen vormen je, het ‘kleurt’ je zelfbeeld. Ten diepste ontwikkel je daarmee een innerlijke stem die je vertelt dat je er niet mag zijn. Dat jij de moeite niet waard bent om in de spotlights te staan. Door altijd te maken te hebben met die afwijzing bleef ik daarom liever onzichtbaar.
Dan is het mooi dat God ingrijpt. Hij wist wat ik nodig had. Ik geloof dat God mensen op je pad brengt die je helpen. Zo vroeg mijn zus mij op 17-jarige leeftijd of ik met haar mee wilde naar de musical Aida. Daar zag ik voor het eerst een zwarte vrouw in de hoofdrol en ik was verbijsterd! Ik dacht: het kan dus toch! Zij werd voor mij een rolmodel.
Na mijn middelbare school deed ik een tussenjaar bij Youth for Christ, waarbij ik me richtte op muziek en theater. Ik oefende daar om mijn stem te gebruiken, luid te praten en mijn lichaam groot te maken om ruimte in te nemen. Voor het eerst van mijn leven stapte ik uit mijn veilige coconnetje. Ik moest gaan DOEN. Ik mocht leren dat God mij talenten heeft gegeven en dat ik mijn best mag doen om daarin te excelleren. Je talenten zijn er niet voor bedoeld om in een doosje op zolder te eindigen. Je mag ze inzetten. En ik had er zin in! Dit vuurtje, aangewakkerd door de musicalster bij Aida, voelde te gek. Daar wilde ik voor werken, daar wilde ik mij op focussen. Elke keer wanneer ik weer zo’n soort verlangen heb, voel ik dat het spannend wordt. Maar ondanks dat gevoel ga ik het toch doen!
Het liefst zing ik over God en de liefde die Hij geeft. Ik zing over de dingen de me raken en me blij maken. Zo ben ik niet iemand die op de barricaden gaat staan om me uit te spreken over racisme, maar ik gebruik mijn stem wel tegen onrecht. Ik probeer door mijn liedjes het goede verhaal te verspreiden. Geloof is alles voor mij. Het is onlosmakelijk verbonden met heel mijn leven. Ik laat me dan ook geen woorden door andere mensen in de mond leggen waar ik niet achter sta.
Sommige dingen veranderen niet, of maar heel langzaam. Ik merk bijvoorbeeld dat wanneer ik een ruimte binnenstap, ik nog steeds de omgeving scan op huidskleur. Ik zie gelijk of ik ‘de enige’ ben of niet. Ik merk het of de mensen me zien staan en voel aan of ik geaccepteerd wordt, of niet. Zoiets verandert niet zo snel. En toch droom ik, net als Marten Luther King, van een wereld waarin witte en zwarte kinderen hand in hand door het leven gaan. Een wereld waarin we geen onderscheid meer maken in kleur, ras of achtergrond.
Ik ben me ervan bewust dat ik nu zelf een rolmodel ben geworden en dat ik mensen mag inspireren. Mensen kijken naar mij zoals ik naar de musicalster in Aida keek: naar een vrouw van kleur. Hopelijk is dat in de toekomst niet meer nodig. Maar voor nu is het prima zo. De cirkel is weer rond.”
Pearl Jozefzoon (37) is zangeres, zangdocent, songwriter en musical-actrice. In 2010 haalde ze de tweede plaats bij The voice of Holland. Eind vorig jaar schitterde ze in de muzikale voorstelling ‘We hadden liefde, we hadden wapens’, waarin de strijd om het recht te zijn wie je bent, ongelijke machtsverhoudingen en het misbruik daarvan centraal stond.
Magazine NaastDit artikel verscheen eerder in het themanummer over kerk & slavernij van mission-magazine Naast. Naast hoopt met deze uitgave bij te dragen aan bewustwording van het slavernijverleden en de doorwerking ervan anno nu. Lees hier het hele magazine.
Tekst en foto’s: Ruth de Jong.
